Laten we het eens hebben over datingsites. Iedere single is tegenwoordig wel eens geconfronteerd met op zijn minst de suggestie van een datingsite. Als je langer dan twee maanden single bent, dan kun je het blijkbaar niet alleen en kun je wel een beetje digitale ondersteuning gebruiken.
Dus dan bewandel je een datingsite. Om te beginnen moet je dan bedenken welke datingsite, maar eigenlijk maakt dat allemaal niet zo bijzonder veel uit. Laat het lot der Google beslissen en kies voor de zoekoptie: ‘I’m feeling lucky!’ Wedden dat dat al helpt?
Maar nadat je dan drie en een halve week je tijd hebt verspild aan het creëren van een prachtig uitgebalanceerd profiel op zo’n datingsite, is het tijd voor het echte werk: menselijk contact! Digitaal dan, want we willen niet te hard van stapel lopen met ons broze gevoelsleven. Dus op dinsdagavond, nadat je de laatste restjes sperziebonen van je bordje hebt afgewassen, ga je achter de computer zitten en stroop je je mouwen op.
‘Karel’ heeft je een berichtje gestuurd en hij is online! Jullie praten over dat jullie allebei nog cybermaagd zijn, over de abdicatie van oud-koningin Beatrix en nog een aantal onderwerpen waar je tenen van omkrullen. Je wilt dit helemaal niet, maar Karel is best sympathiek. Waar kan je het nog meer over hebben? Iets persoonlijkers? Kon je zijn gezicht er maar bij zien, dan kon je een beetje inschatten of hij op deze informatie zit te wachten.
Mijn punt is: ik vind dat chatten maar leeg. Ik heb slechts een zeer beperkte behoefte om mijn gevoelsleven met een lichaamstaalloos fenomeen te delen en ik voel nog minder behoefte om mijn hoofd te vullen met gezichtloze persoonlijke drama’s en overwinningen. Ik denk dat je gewoon binnen maximaal 15 minuten moet besluiten of je met iemand af wilt spreken. En als je dan gewoon goede hardloopschoenen aantrekt, dan komt het altijd wel goed.
