antisleur

Als je single bent heb je de pech dat het moeilijker is om iemand middels voor de hand liggende  chantagemiddelen mee op jouw ideale reis te krijgen. Als je dan toch graag die reis wilt maken, dan moet je soms besluiten om in je eentje te gaan. Gelukkig betekent in je eentje, tegenwoordig nooit meer in je eentje, want er zijn duizelingwekkend veel organisaties die groepsreizen, rondreizen, themareizen of singlereizen organiseren.

Maar hoe weet je nou welke reis je moet kiezen? Soms zegt de bestemming en omschrijving al iets over de groep. Boek je bijvoorbeeld een Full Moon Party Trip naar Thailand, dan kun je er vrij zeker van zijn dat de gemiddelde leeftijd 19 is en alle koffers een familiepak condooms bevatten. Boek je een volledig verzorgde Rijnreis, dan begrijp je dat het hoogtepunt van een avond een stevig potje rummikub gaat zijn.

Toch zit daar nog zoveel tussenin. Stel je wilt graag de Transsiberië Express nemen. Wie vindt dat nou eigenlijk leuk? Het trekt wellicht de wat avontuurlijker aangelegde types, maar die kunnen 18 zijn, maar ook 58! En jong en oud is ook warm te krijgen voor een all inclusive reis naar een tropische bestemming in het Caribisch gebied. Je bent nooit te jong of te oud om van de zon te genieten en cocktails te drinken, maar om nou met je verse sixpack tussen twintig rimpelige dames te liggen..

Het prettige van veel georganiseerde reisaanbieders is dat ze over het algemeen wel een leeftijdsdoelgroep specificeren. 18 tot 25, 26 tot 35, 40-plus. Met de betiteling ’50-plus’ begint het stigmatiseren dan ook enigszins. Zeg nou zelf.. Waar denk jij aan bij een 50-plus reis? Mijn vooroordelen dicteren dat het avondprogramma niet later dan 9 uur ’s avonds eindigt en er opblaasbare kussentjes voor extra comfort worden uitgedeeld. Maar is dat echt zo?

Met zo’n leeftijdsbegrenzing ben je al een heel eind, maar er is meer om over na te denken. Als je besluit alleen op reis te gaan, dan wil je natuurlijk niet tussen de gezinnen belanden. Het is toch ieders nachtmerrie om in India rond te banjeren met  10 stellen en 17 schreeuwende kinderen? Gelukkig zijn daar de Singlereizen voor ontworpen. Geen kinderen, geen kleffe stellen, gewoon mensen die het leuk vinden nieuwe mensen te ontmoeten.

Wat ik me dan nog wel bij gebrek aan persoonlijke ervaring afvraag bij Singlereizen.. alleen single rooms? Of ook double rooms? En mag er bij voortschrijdende inzichten geruild worden? Wie het weet, mag het zeggen!

Ik denk er al zeker een paar dagen over na, maar ik denk dat het tijd is om de liefde van mijn leven tegen te komen. Ik heb nog weinig ervaring met dit type ontmoetingen. Liefde van mijn leven is zeker niet mijn specialiteit. Schrik van mijn leven daarentegen, maar dat is een heel ander verhaal. Ik begin dus maar eens met een gedegen internetonderzoek.

De eerste pagina die ik open geeft mij al een stomp in mijn buik vol prematuur ontpopte vlinders.

 ‘De kans dat je als single de liefde van je leven ontmoet is slechts 1 op 285.000, zo berekende de Engelse wiskundige Peter Backus door middel van een wiskundige formule. ‘

Dit heeft dan te maken met zowel je eigen kritische blik op de samenleving als de kans dat de wederhelft jou ook maar enigszins aantrekkelijk vindt.

De eerste gedachte die in me opkomt is dat ik met 284.999 mannen zou moeten daten voordat ik dan eindelijk bij de liefde van mijn leven zou aanbelanden. Dat klinkt ondoenlijk vermoeiend, dus ik lees nog even verder tot de conclusie van het artikel.

‘De deprimerende uitkomst hoeft echter niet tot wanhoop te leiden. Wie minder kieskeurig is dan deze wiskundige, zal zijn kansen allicht vergroten.’

Ondanks dat de alinea oproept om niet wanhopig te zijn, heb ik mijn twijfels bij deze uitspraak. De meest recente tien jaar van mijn leven doen mij vermoeden dat ik moeilijker ben dan de gemiddelde wiskundige. Ik besluit deze Peter Backus eens te googlen. Hij is een dertiger en hij ziet er zeker niet zo wiskundig uit dat slechts één op de 285.000 vrouwen hem maar eventueel zou willen. Maar wat blijkt dan? Peter Backus is getrouwd! Twee jaar nadat hij zijn kansen tot liefde vrijwel had dood-geanalyseerd, heeft hij zijn huidige vrouw ontmoet. Zonder formules, grafieken of andere wiskundige toestanden zelfs. Gewoon toevallig.

Dus ik ben maar weer gestopt met het zoeken naar de liefde van mijn leven, weer gewoon naar mijn werk gegaan en de onaantrekkelijkheid van beginnende wanhoop van me af laten glijden.Ik mag er bovendien toch vanuit gaan dat ik ook iemand anders zijn liefde van zijn leven ben? Waarom zou ik dan degene moeten zijn die moet zoeken? Ik wacht wel gewoon rustig af tot ik door het toeval gevonden word. Net zoals de vrouw van Peter Backus.

Als je als vrouw een baarbehoefte hebt, doen de statistieken pijn aan je ogen. De kans om zwanger te worden keldert na je 30^e met 50% en na je veertigste komen baby’s bijna alleen nog maar in je dromen en niet in je baarmoeder voor.

Gezien er nog maar weinig baby’s uit hersenspinspels zijn geboren, is het dus zaak om niet heel lang na je 30^e verjaardag te stoppen met verlangend dromen over baby’s en in plaats daarvan meer fysiek met de babyfabriek aan de slag te gaan. Ingrediënt nummer één voor een menselijke foetus is natuurlijk een man of meer accuraat: mannelijke zaadcellen.

Nu kun je die ingrediënten natuurlijk heel ouderwets in het plaatselijke café of op een datingwebsite opzoeken om na een korter of langer productieproces tot oogsting over te gaan, maar je kunt tegenwoordig deze stap best redelijkerwijs overslaan. Zoals vrijwel alles wat vroeger uit de natuur gehaald moest worden, maar nu in de winkel ligt, geldt dat ook voor sperma. Dus met een kinderwens, kun je naar de spermabank. Wel zo makkelijk.

Maar is dat echt zo makkelijk? Een baby, ook wel het begin van een nieuw leven genoemd, is nauwelijks een eindstation. Je hebt je baby in de babywinkel gekocht en dan? Natuurlijk denken de meeste vrouwen wel voorbij het moment dat ze schreeuwend met hun benen wijd liggen, maar kun je überhaupt wel voorzien wat het betekent om in je eentje een kind op te voeden?

De spermabank voor alleenstaande vrouwen: een noodzakelijk kwaad in een werel d met steeds meer singles?

Je kent het wel. Je wordt ’s ochtends wakker na een heerlijk nachtje diagonaal in je bed te hebben gelegen en de gedachten over hoe je dag eruit zal zien beginnen langzaam je hoofd binnen te stromen. Het is dinsdag, dus je moet werken. Het regent, dus je gaat waarschijnlijk met de auto naar je werk. En de koelkast is leeg, dus je zult ergens op de dag boodschappen moeten doen.

Boodschappen dus. Avondeten. Nog zo’n uitdaging als alleenwonende single. Ga je fatsoenlijk voor jezelf koken, met als gevolg dat je die fatsoenlijke maaltijd nog drie dagen mag eten? Warm je simpelweg wat groenten, gehakt en rijst op en noem je dat een avondmaaltijd? Of verval je in het ultieme cliché van de single eter en doe je een greep uit het kant- en klaarvak bij de Albert Heijn?

Na deze helse keuze te hebben gemaakt, breekt het volgende dilemma aan: ga je als een keurige beschaafde Nederlander aan tafel eten? Muziekje aan. Kaarsje aan? Met een pijnlijk lege stoel tegenover je? Of plof je op de bank, gooi je je voeten op tafel en zet je de televisie aan? Heerlijk leegtevullend en je hoeft nergens meer over na te denken.

Na het eten doe je braaf de afwas, omdat niemand anders dat voor je doet. Of je laat het lekker allemaal op het aanrecht staan, omdat niemand er iets van zal zeggen. En dan plof je weer op de bank om na een half uur te bedenken dat dit de rest van de week toch echt anders moet. Als een malle sms je je vrienden voor het inplannen van gezellige eetafspraken en na een uurtje kijk je tevreden in je agenda. Alle avonden gezelligheid!

De volgende ochtend word je weer wakker en bedenk je hoe je dag eruit gaat zien. Met een zucht realiseer je je.. afspraken, afspraken, afspraken. Wanneer had je ook alweer een avondje voor jezelf?