Je kinderen zijn het belangrijkste op de aardbol. Je gaat voor ze door het vuur, je zou je hand voor ze in het vuur steken en zonder een sprankje twijfel zou je al je organen aan ze afstaan. Je geeft ze alles en ze gaan voor alles! Maar wat nou als je kinderen al 22 en 24 zijn, jij je tweepersoonsbed al lang geleden hebt verruild voor een smallere versie, maar je nog steeds iedere dag in de rij moet staan om je tanden te poetsen in de badkamer?
En hoe vind je ooit een nieuwe partner, als je volwassen kinderen nog steeds bij je in huis wonen? Ik zie het allemaal gebeuren bij een goede kennis van mij. Na ongeveer twee jaar vrijgezel te zijn geweest, vindt hij het stiekem wel weer mooi geweest met dat single leven. Begrijp me niet verkeerd, hij verveelt zich niet. Hij heeft genoeg hobby’s en bezigheden om nooit meer aan een vrouw te hoeven denken, maar zo werkt dat helaas niet. Ook al zit hij met 200 km per uur op de motor, met een biertje op de tennisclub of met zijn neus diep begraven in een goed boek, hij zou het liever een beetje verliefd doen.
Maar ja, hoe werkt dat dan? Als hij een vrouw mee naar huis neemt, moet hij haar meteen aan de kinderen voorstellen. Ik heb zelf gelukkig geen kinderen, maar dat lijkt me toch een soort van ‘aan je ouders voorstellen’ in het kwadraat. Tegelijkertijd is de auto misschien een maatje groter geworden de afgelopen jaren, maar de botten en gewrichten ook net wat minder soepel.
Los daarvan wil hij natuurlijk gewoon geen pottenkijkers! Hij heeft helemaal geen privacy als hij iedere minuut van de dag verantwoording af moet leggen aan zijn onzelfstandige koters. Hij heeft geen gelegenheid of rust om op zijn gemak nieuwe mensen te leren kennen, te experimenteren of een keer iets geks te doen, als hij iedere avond stipt om half 6 aan de eettafel verwacht wordt.
Dus blijft hij alleen. Alleen met zijn kinderen natuurlijk. Kinderen die, hoewel ze onzelfstandig zijn, wel eigen levens leiden. Kinderen die niet gezellig iedere avond met hem op de bank zitten goede gesprekken te voeren of leuke films te kijken. Kinderen die misschien best wel eens een biertje met hem willen drinken, maar die toch net niet echt de leegte, die ze mede-creëren, vullen.
Dus wat is de oplossing? Kinderen met twee maanden opzegtermijn het huis uit kieperen? Die kinderen wonen natuurlijk ook niet voor niets nog bij hun vader en het zijn zijn kinderen! En kinderen gaan voor alles! Maar ook voor zijn eigen geluk? Moet hij zijn eigen leven op pauze zetten om zijn kinderen te helpen? En zo ja, hoe lang en ten koste van wat?
Persoonlijk vind ik dat die kinderen hem, na zo’n 20 jaar uitmuntend vaderschap, wel een beetje geluk mogen gunnen en langzaam aan hun koffers wel zouden mogen pakken.. Wat vinden jullie?
