Ik vind het wel wat. Zo van het ene op het andere moment je leven omgooien. Het ene moment ben je nog aan het browsen op Hostelworld.com naar dat ene hostel met zwembad in Panama City en het volgende moment ben je brieven in 14-voud aan het sturen naar een woongroep met vier kippen in Utrecht-Noord. Het heeft ook zo’n impact op je leven, dat je voor het gemak maar in één moeite door al je gebruiken en gewoonten onder de loep neemt. Nu ben ik best gelukkig met mezelf, maar nu ik dan toch besloten heb om wat van mijn leven te maken, moet ik toch bekennen dat ik een probleem heb: ik ben een sociaal alcoholist.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet zo’n type dat iedere avond ladderzat over de geparkeerde fietsen struikelt, maar ik heb zo mijn bewuste en onbewuste momenten waarop ik mezelf in mindere mate onder controle heb. De bewuste momenten zijn altijd het gevolg van een paar dagen hard werken en vroom leven. Het begint altijd als een klein kriebeltje, maar het mondt uit in een onbedwingbare behoefte om me te misdragen. En die behoefte uit zich onherroepelijk in liters bier en verdwaalde tequilashots, waarna ik me minstens twee dagen onproductief en ernstig verontreinigd voel. Het welbekende ‘ikdrinknooitmeer-gevoel’ heb ik daarbij niet eens. Ik weet wel beter.
Maar ik schaam me wellicht nog meer voor mijn onbewuste alcoholisme. Nietsvermoedend ga ik dan een drankje drinken met vrienden. Lekker thee of een vruchtensapje. Lekker kneuterig, want ik zit in zo’n fijne productieve flow die ik niet wil verstoren. En dan geheel onverwacht bestelt die zogenaamde vriend quasi-onschuldig ‘een biertje’. Ik heb mezelf nooit gezien op zo’n moment, maar ik stel me zo voor dat mijn pupillen verwijden, mijn mond een klein beetje openvalt en een klein druppeltje kwijl uit mijn mondhoek op tafel druppelt. Ik kan er niets aan doen, maar dan moet ik ook bier drinken. In de 12 jaar als sociaal alcoholist die ik er reeds op heb zitten, kan ik me niet herinneren dat ik ooit fris heb gedronken, terwijl een ander ‘gezellig’ was.
Als ik mijn verslaving moet herleiden naar een oorzaak, dan zou ik mijn vader de schuld geven. In onze familie hoor je er eigenlijk niet bij als je niet op vrijdagavond het weekend inluidt met een alcoholische versnapering. Ik heb nooit veel kritiek van mijn vader gekregen op mijn schoolwerk of mijn carrièrekeuzes, maar als ik op een vrijdag- of zaterdagavond niet ‘gezellig’ ben, dan is het huis te klein.
Ik start daarom nu een testfase. Februari is een korte maand, dus perfect om te experimenteren met een kleine plaatselijke drooglegging. Houd ik het vol of ga ik kansloos ten onder aan mezelf? Laat de ongepaste weddenschappen maar komen..
