Het is alweer bijna een week geleden. De zaterdag dat ik naar Panama City zou vertrekken voor deel twee van mijn wispelturige, flexibele, ongeplande wereldreis. Al twee weken lang zat ik met mijn hoofd op een zeilschip op de Caribische Zee tussen Panama en Colombia. Als ik mijn ogen dichtdeed kon ik de zeeschildpadden en tropische vissen al tellen. Ik kon niet wachten totdat ik mijn wintersjaal en gebreide sokken weer kon verruilen voor mijn bikini en teenslippers.
En toen gebeurde er iets opmerkelijks. Heel zachtjes in mijn achterhoofd begon een liedje te spelen. Het duurde misschien een paar dagen voordat ik het liedje hoorde, maar toen ik het hoorde, herkende ik het meteen. Het was ‘Ruby Tuesday’ van The Rolling Stones. Nu ben ik zo iemand, die nooit naar songteksten luistert, maar toen The Rolling Stones voor de 34e keer Ruby’s levensverhaal inzetten, begon ik te luisteren.
Don’t question why she needs to be so free
She’ll tell you it’s the only way to be
She just can’t be chained
Plotseling voelde ik me een beetje Ruby Tuesday. Waarom was ik zo rusteloos en moest ik altijd maar weer in mijn eentje op reis?
There’s no time to lose, I heard her say
Catch your dreams before they slip away
Dying all the time
Lose your dreams
And you will lose your mind
Ain’t life unkind?
Mijn drang naar avontuur en te willen leven. Mijn angst mijn tijd te verspillen aan de sleur van alledag. Misschien was ik wel een Ruby Tuesday? Maar waarom had ik het gevoel dat het niet goed afloopt met de Ruby Tuesdays van deze wereld? Misschien omdat The Rolling Stones weinig nummers hebben geschreven over regenbogen, huppelende konijntjes en ze leefden nog lang en gelukkig.
Toen kwam het grote besluit. Wellicht was het goed om ‘Ruby Tuesday’ een poosje in de ijskast te parkeren. Ik annuleerde mijn vlucht, schreef me in als ingezetene van het Koninkrijk der Nederlanden en sloot een zorgverzekering af.
‘Goodbye Ruby Tuesday’
Ik schaam me wel een beetje voor de invloed van The Rolling Stones op mijn geestesgesteldheid. Ik denk dat ik van geluk mag spreken dat ‘Ruby Tuesday’ tussen mijn oren rondzoemde en niet ‘Brown sugar’. Voor je het weet krijg je een kersverse heroïneverslaving toebezongen.
