Van het zuidelijke Cancun naar het noordelijke Guadalajara. Ruim 3000 km, zeven steden en acht busritten met een zeer uiteenlopende amusementswaarde. Met een budget van € 25 per dag is het uitermate belangrijk om de goedkoopste bus te vinden. Het liefst een nachtbus, want een nachtje in de bus scheelt je weer een nacht in een hostel. En de kwaliteit van de bedden is in sommige gevallen vrijwel gelijk.
De eerste busrit is van Cancun naar San Cristobal en Naomi en ik zijn de gelukkige bezitters van de laatste twee plekken in de bus. Niet geheel toevallig op geur- en hoorafstand van het toilet. Maar dichtbij het toilet of niet, de penetrante pieslucht door de hele bus doet ernstig vermoeden dat mensen simpelweg in hun stoel plassen. Hoewel het risico op ammoniakvergiftiging, luchtweginfecties en psychische stoornissen al redelijk groot is, wordt de buslucht na zo’n twaalf uur op de bochtige bergwegen van Chiapas nog verder vervuild. Zeker vier mensen hadden zich de pesos voor hun tijdens de korte stop genuttigde taco, torta en quesedilla beter kunnen besparen. Na drie haarspeldbochten stroomt de Mexicaanse keuken door de bus en zit er voor mij niets anders op dan mijn rugtas en voeten van de vloer op te tillen en mijn neus nog dieper in mijn trui te begraven. Als we na 18 uur de giertank uit mogen, ben ik ervan overtuigd dat ik stink naar een gemiddelde fextivaldixie. Maar we zijn eindelijk in San Cristobal!
De volgende stop is Puerto Escondido, waar we per ongeluk in het zwembadparadijs van Steve belanden. Steve lijkt een onfortuinlijk slachtoffer te zijn van onbeperkte toegang tot hallucinerende en verdovende middelen in zijn jongere jaren. Hij is buitengewoon geïnteresseerd in zijn gasten, maar zijn hersenen blijken zijn enthousiasme niet aan te kunnen. Ieder uur worden Steve’s hersenen keurig gereset en stelt hij al zijn vragen weer opnieuw. In de tussentijd vragen wij ons af, waarom onze bedden drie kwartier lopen van alle surfers verwijderd zijn..
Dan op naar Oaxaca. Oaxaca is de prachtige hoofdstad van gefrituurde krekels, Mezcal en chocala. Ondanks de gemixte gevoelens die deze specialiteiten bij ons oproepen, besluiten we dat je alles een keer geprobeerd moet hebben. Eerst dan maar de Mezcal om moed te verzamelen en smaakpapillen kwijt te raken, dan de krekels, omdat het moet en als toetje de chocola, omdat alles beter wordt van chocola.
Het hoogtepunt van Mexico City is Plaza Garibaldi, vol met Mariachi’s, die vol overgave mijn liefdesverdriet bezingen. Het dieptepunt is een metro, vol met wellustige gefrustreerde todofielen(1.), die vol overgave mijn onschuld proberen te bezoedelen. Kortom, een stad om nooit te vergeten.
Guanajuato is een gemoedelijk universiteitsstadje, waar ik snel al het besef van tijd verliest, terwijl ik ronddwaal door een doolhof van straatjes en tunnels of tijdens een welverdiend biertje, luisterend naar een Beatles-coverband. Het enige nadeel van Guanajuato is dat de maximum leeftijd 21 is, wat betekent dat ik ernstig over de datum ben.
Guadalajara blijkt gelukkig een Guanajuato voor volwassenen! En ik leer al snel dat, gek genoeg door Franse invloeden, de Mexicanen in Guadalajara een stuk mooier zijn dan de gemiddelde huis-tuin-en-keuken Mexicaan. Na een zaterdagavond vol goede muziek, mooie mannen en een tas vol willekeurige visitekaartjes, begin ik ernstig te overwegen om een baan te zoeken en me voor een maand te settelen in Guadalajara.
Helaas ben ik soms een vrouw. En vrouwen zijn wispelturig. Drie dagen na deze wilde gedachten zit ik in een vliegtuig. Over twee uur land ik op San Francisco International Airport..
disclaimer: dit bericht is met enkele weken vertraging uit mijn hersenen gesijpeld. licht risico op vertroebelde feiten is aanwezig
1. todofilie: (woord afkomstig uit het Spaans en Grieks; todo is het Spaanse woord voor alles en filia het Griekse woord voor ‘vriendschap’) is een term, die wordt gebruikt voor het zich seksueel aangetrokken voelen tot alles wat beweegt.
