Mijn eerste werkweek zit er al weer op. Vijf nachtdiensten, van 11 uur ’s avonds tot 7 uur ’s ochtends. In theorie zijn het de makkelijkste uren, maar gelukkig is de werkelijkheid vaak anders.
Mijn eerste nachtdienst begint op dinsdag. Na een dagje strand en een tochtje achterop een houtjetouwtjescooter door het toeterende Mexicaanse verkeer, ben ik tegen 10 uur ’s avonds al wel klaar om aan mijn welverdiende nachtrust te beginnen. In plaats daarvan voel ik me door mijn aanstaande nachtdienst gedwongen om nog maar een biertje te openen en me bij de rest van de semi-dronken gasten te voegen. Een half uur later ben ik, dankzij mijn parkinsonmotoriek, de gelukkige verliezer van tequila jenga en begin ik mijn dienst om 11 uur in een comfortabele alcoholwaas. Plichtsgetrouw loop ik een tijdje rond met een bezem en spetter wat rond met een afwasborstel, terwijl een grote groep hostelgasten vertrekt naar een inmiddels beruchte poolparty. Het recept van de poolparty is onbeperkt alcoholmisbruik, veel bikini’s, een troebel zwembad en algehele bezoedeling alom. Voor mij beginnen echter de stille uurtjes, met wat simpele schoonmaakklusjes en veel social stalk op Facebook en Whatsapp.
Na een paar uur wordt mijn rust echter bruut verstoord door de terugkerende groep bezopen malloten. Een Schot komt in natte vrouwenkleding op mijn schoot zitten, terwijl de inhoud van de voorraadkast op mijn hoofd valt. En nog voordat ik van deze bezoedeling ben bijgekomen, staat een Amerikaan voor me met zijn hand in een pot pindakaas. Teleurgesteld en zelfs een klein beetje beledigd, druipt hij af als ik weiger zijn vingers af te likken. Na nog diverse liefdesverklaringen en smekende verzoeken om naar bed gebracht te worden, keert zowel de rust als het gevecht om mijn ogen open te houden weer terug.
De tweede en derde nacht staan volledig in het teken van hippies. Mijn geestdodende schoonmaaktaken worden psychedelisch ondersteund door geestverruimende fluit- en gitaarmuziek en na een intensieve staarsessie wordt me verzekerd dat ik ‘fairy twinkles’ in mijn ogen heb! Enigszins gevleid, in verlegenheid gebracht en verontrust, besluit ik maar niet te reageren. De stilte wordt echter snel doorbroken door een hoop lawaai en de geschokte kreet van een Engelsman die net een emmer verf over zich heen heeft gekregen. De Engelse jongen die nietsvermoedend in een hangmat lag te slapen, heeft per ongeluk een emmer witte verf van een stellingkast geschopt. Nu zit hij beteuterd te kijken hoe de witte vlek zich langzaam uitspreidt over de vloer. Ook zijn voeten blijven niet gespaard en met wc-papier omwikkelde ledematen strompelt hiij naar de badkamer, terwijl ik met de nodige hippie-ondersteunig ook vlijtig met toiletpapier in de weer ga.
Letterlijk iedere nacht blijkt een nieuwe bizarre wending in petto te hebben. Tijdens mijn vierde nacht, komt zo rond 2 uur ’s nachts een Deens meisje me vertellen dat haar bovenbuurvrouw zich niet zo lekker voelt. Dat blijkt een kleine understatement. De bovenbuurvrouw ligt bewegingloos in haar eigen braaksel in het bovenste stapelbed, terwijl de muur onder haar langzaam oranje kleurt. Gelukkig is haar vriend zo vriendelijk om haar uit bed te sleuren en in de badkamer te gooien, waar ze zo’n 45 minuten in de foetushouding op de badkamervloer doorbrengt. Dit geeft mij ruim de tijd om het Deense meisje naar een onbesmeurd bed te evacueren, om daarna de muur en de vloer te schrobben en de lakens te verschonen.
De laatste, vijfde nacht ben ik op. Hoewel ik de hele dag geslapen heb, zit ik vast in een apathische toestand, met de hersenactiviteit van een naaktslak. Die nacht wordt mijn laatste restje hersenactiviteit verbruikt door een relaas van een jongen over zijn overleden seropositieve vader. Over hoe hij zwaar heroïneverslaafd was. Over hoeveel geluk de jongen heeft gehad dat hij en zijn zus en moeder niet besmet zijn geraakt. Over hoe hij zijn vader in een droom heeft ontmoet, waarin hij hem verteld heeft dat de kracht van de levenden sterker is dan die van de doden. Twee uur lang heb ik het gevoel dat ik iets geruststellends en betekenisvol moet zeggen, maar ik heb er de kracht niet meer voor.
Om klokslag 7 uur op zaterdagochtend heb ik eindelijk weekend! Twee dagen vrij, gevolgd door middagdiensten! Misschien niet per definitie makkelijk die nachtdiensten, maar zeer zeker niet saai!
