Aaahh.. mijn laatste werkdag. Zo’n dag waarvan je denkt: Het is helemaal niet erg om een piepkleine kater te hebben. Het is helemaal niet erg om net te moe te zijn om mijn ogen helemaal open te doen.
Dus het is een perfect idee om op de vooravond van mijn laatste werkdag een paar onschuldige drankjes te drinken met een willekeurige mix van Mexicanen, Zweden, Engelsen en Israëliers. Eén der Mexicanen neemt de leiding van de avond op zich. Hij is mijn nieuwe collega, nadat zijn vorige baan als begiftigde drugsdealer een vroegtijdig einde kreeg, toen zijn baas voor zeven jaar de gevangenis in moest. Hij kent Cancun echter als zijn broekzak en hij weet ons een exclusieve club in te praten, waar we de beste tafel met de beste service krijgen.
En de beste service houdt in een gezamenlijke rekening, waarvan niemand weet hoe welke drankjes door wie op welk moment zijn besteld en geconsumeerd. Nog geen uur later loop ik dan ook met een gefrustreerde, agressieve collega over straat in Cancun. De rekening klopt niet, twee mensen zijn verdwenen zonder te betalen en het eerste wat hij gaat doen als hij terug is in het hostel is een laptop stelen. Ik probeer hem uit te leggen dat het stelen van een laptop wellicht een enigszins drastische reactie is op een niet-betaalde rekening van hooguit 100 pesos, maar hij lijkt een man met een missie.
Uiteindelijk wordt de geldsituatie gesust, maar de toon is absoluut gezet en als ik eindelijk mijn tent inkruip, ben ik blij dat over 3 uur en 23 minuten mijn laatste werkdag begint. Als ik een paar uur later mijn tent uitkruip, het dak afklim en het hostel binnenloop, word ik direct onaangenaam verrast, door de hordes met mensen die zich reeds voor 7 uur ’s ochtends uit hun bed hebben gesleurd. Nog voordat ik heb kunnen douchen of mijn tanden heb kunnen poetsen, word ik al gedwongen 6 eieren uit te delen, een nieuwe pot pindakaas te vinden en de weg naar het strand uit te leggen. Na een uur is de rust echter wedergekeerd en kan ik rustig achter de computer onderzoeken welke mensen uitchecken vandaag en mijn facebookstatus updaten.
Mijn collega, die de nachtdienst heeft gedraaid, loopt enigszins verdwaasd met een laken door het hostel op zoek naar een slaapplek. We zitten helemaal vol, dus dat betekent creatief slapen voor alle werknemers. Ze verdwijnt naar het dak, naar vermoedelijk mijn bed in de inmiddels stikhete tent en ik beloof haar wakker te maken als één van de gasten uitcheckt.
Ze is nog maar net verdwenen of een grote Israeliër komt de dorm uitgestormd, met de boodschap dat de duivel in het bed boven hem slaapt. Hij gebaart me om naar de dorm te komen en nog voordat ik de deur opendoe, hoor ik het zware onregelmatige gesnurk van een gehoornd beest. Ondanks zijn overduidelijke wanhoop, is de kracht van zijn kater toch sterker en besluit hij terug naar bed te gaan.
Zodra de eerste gast heeft uitgecheckt ga ik naar het dak om Maria wakker te maken. Ze is echter niet in de tent. Ze ligt middenin de brandende zon op het beton met een gescheurd wit laken over zich heen. Enigszins verward door dit aangezicht, maak ik haar snel wakker met het goede nieuws dat ik een bed voor haar heb. In plaats van de pure blijdschap die ik verwachtte, begint Maria te huilen en vertelt me dat ze net een hele mooie droom had over haar overleden broertje en ze graag op het dak wil blijven slapen.
Vol schuldgevoel klim ik het dak weer af, waar ik Balam de kat aantref met een interessant speeltje. Hij heeft een gekko gevangen, die hij liefkozend door het hostel heensmijt, totdat het kleine beestje na enkele minuten levenloos op zijn rug beland. Onder het toeziend oog van Balam, veeg ik de gekko met een bezem naar zijn laatste rustplaats.
Nog drie uur totdat mijn boot richting Isla Mujeres vertrekt, dus ik besluit nog maar een keer de afwas te doen, de vloer te dweilen en koffie te zetten. De Israëlier komt opnieuw de kamer uitgestormd en roept dat de hel nu echt compleet is. Terwijl de duivel in het bed boven hem bloed ophoest, zorgt een jengelende Britney Spears-ringtone voor de muzikale ondersteuning van zijn lijdensweg. Verschrikt springt een Zweeds meisje op uit haar stoel en rent beschaamd naar de dorm om haar wekker uit te zetten.
Lachend vertel ik de Israëlier dat ik wel een bed in de hemel voor hem heb en wijs hem de weg naar het bed dat ik eigenlijk voor Maria had bedoeld, terwijl mijn baas ons naroept dat deze extra service niet in de prijs is inbegrepen. De ochtend is bijna voorbij, maar het beste moet gelukkig nog komen. Om 4 minuten voor 12 komt de duivel, in de persoon van een harige, grijze, uitgezakte hippie op leeftijd, in zijn onderbroek naar de badkamer gesjokt. Ik kijk naar alle lege bedden voor de volgende nacht op het bedoverzicht en als de hippie uit de badkamer komt, laat ik hem met mijn allervriendelijkste glimlach weten dat we helaas geen bed meer voor hem hebben voor de volgende nacht.
Het was zeker een enerverende morgen, maar mijn werk zit erop! Tijd voor een tropisch eiland en een nieuw hoofdstuk van mijn avontuur in de bergen van Chiapas!
