Oh, had ik nog niet verteld over hoe ik in juni verliefd ben geworden op San Francisco? Op de Golden Gate Brigde en het Golden Gate Park. Op koffie drinken in North Beach en vintage jurken passen in Haight Ashbury. En op een willekeurige Pools-Franse kunstenaar die BH’s achter de wasmachine vandaan viste tijdens zijn laundryshift in mijn hostel op de hoek van Post en Taylor Street.
Het begon allemaal op een pijnlijke woensdagmorgen.
Langzaam kom ik weer bij uit een kleine zelfontworpen coma en realiseer me dat ik met mijn regenjas nog aan in één van de bovenste stapelbedden in Room 5 lig. Het is gelukkig mijn eigen bed, hoewel ik geen flauw idee heb hoe en wanneer ik er die nacht beland ben. Bij nadere inspectie van mijn omgeving ontdek ik een zorgvuldig geplaatst chocolaatje met een briefje aan mijn voeteneinde. Verbaasd vouw ik het briefje open:
‘I am sorry for the noise last night’
Nu word ik toch enigszins nieuwsgierig en vragend laat ik het briefje aan mijn kamergenoten zien. Hebben jullie iets gehoord? Drie meisjes kijken me verontwaardigd aan en het is duidelijk dat ik iets gemist heb. Na 10 minuten ben ik volledig bijgepraat. Rond 2 uur die nacht kwam een Argentijns meisje de kamer binnen, gevolgd door een identiteitloze jongen. Samen stortten ze zich allesbehalve subtiel op haar bed en enkele seconden later is hun enthousiasme dermate hoorbaar dat iedereen met een alcoholpromillage onder de 2‰ wakker is. Met een aan agressie grenzende vastberadenheid schijnt de jongen uit de kamer te zijn gejaagd en de vertellende meisjes zijn duidelijk nog steeds allesbehalve vergevingsgezind. Ik betuig mijn oprechte medeleven en spreek schande van het gehele voorval en verlaat de kamer voordat ik in de lach schiet.
Die middag besluit ik een gesprek aan te knopen met een Pools-Franse die op mijn eerste hosteldag mijn bordje kwam afwassen en die ik sindsdien iedere ochtend lakens zie opvouwen terwijl ik mijn ontbijtboterhammen nuttig. Hij stelt zich voor als Mysterious Eagle (maar laat ik hem vanaf nu Pjotr noemen) en ik vraag hem of ik dat voor het gemak ook af kan korten en zo raken we drie uur lang in gesprek. We blijken allebei die avond naar hetzelfde strandfeest te gaan en besluiten logischerwijs dat we samen gaan en een fles rum delen.
Wachtend op alle strandgangers staan we een paar uur later in de lounge van het hostel, waar mijn Argentijnse kamergenoot nog alleraardigst informeert of ik haar chocola gevonden heb. Ik verzeker haar dat ik geen last van haar heb gehad en begin grijnzend in geuren en kleuren het verhaal aan mijn gezelschap voor die avond te vertellen. Nog voordat mijn verhaal ten einde is, begint een derde jongen te hyperventileren van het lachen en weet uit te brengen dat hij precies weet wie die nacht in Room 5 is geweest. Het duurt even voordat ik me realiseer wat hij bedoelt, maar zodra ik het schuldbewuste gezicht van Pjotr zie is het me plotseling volledig duidelijk.
Daar sta ik dan met mijn fles rum en mijn vroegtijdig gestorven romance. Mijn ego lijkt weinig interesse te hebben in een jongen die blijkbaar de vorige nacht al in mijn kamer lag, maar ik weet niet zeker of mijn hormonen ook al overtuigd zijn. Ook kan ik er eigenlijk best de humor van inzien en al gauw beschuldig ik Pjotr van een stiekeme Room 5-fetisj, waar ik toch zeker niet aan mee ga werken. Zodra echter ook de rum zich er ook mee gaat bemoeien, besef ik me dat mijn ego het van mijn hormonen gaat verliezen. Per slot van rekening heeft het allemaal niets met mij te maken, dus waarom zou ik er onder moeten lijden?
Vijf heftig kleffe dagen later sta ik verliefd en verdrietig op het vliegveld. Zestig Mexicaanse dagen later sta ik verliefd en gestoord opnieuw op hetzelfde vliegveld. Wat heb ik te verliezen? Ik heb alle tijd van de wereld en mijn ego had ik toch al het zwijgen opgelegd.
