Rare mensen zijn leuk. Hoe gekker hoe beter, als je het mij vraagt. Mensen zonder problemen of eigenaardigheden, die hun leven leiden zonder buiten de gebaande paden te treden of van de norm af te wijken, trekken me daarentegen een stuk minder.
Na drie weken in een hostel gewoond te hebben, heb ik al weer ruim honderd keer hetzelfde gesprek gevoerd over waar ik vandaan kom, wat ik thuis doe, wat voor opleiding ik heb gedaan, wat mijn reisplannen zijn, hoeveel huisdieren ik heb en wat ik later wil worden als ik groot ben. Die gesprekken voer ik glimlachend op de automatische piloot en ben ik weer vergeten zodra ze geëindigd zijn.
Waar ik wel van houd , zijn mensen die hun leven net wat minder goed onder controle hebben. Bewust of onbewust. Het is dan ook waarschijnlijk niet geheel toevallig dat ik altijd mensen ontmoet met ongeneeslijke ziektes, jeugdtrauma’s, verslavingen of ernstig afwijkende levensvisies. Mensen willen mij ook altijd alles vertellen. Meer dan eens heeft iemand tegen me gezegd: “ik heb dit nog nooit aan iemand verteld, maar..”. Schijnbaar ben ik een ‘healer’. Na dit even met Wikipedia overlegd te hebben, kan ik me hier wel redelijk in vinden.
Hoewel ik bovenstaande absoluut als een positieve eigenschap beschouw, is het lang niet altijd echt leuk. Wat zeg je tegen iemand die je vraagt of hij nog een kinderwens mag hebben, nu hij weet dat hij de ziekte van Huntington heeft? Wat doe je als de aan verslaving grenzende drugsgebruiker je vraagt zijn geld te beheren? Wat moet je denken als iemand aan je opbiecht een paar jaar geleden als militair wapens uit Afghanistan te hebben gesmokkeld?
De enige oplossing is denk ik afstand houden. Wel luisteren, maar niet teveel betrokken raken. Makkelijker gezegd dan gedaan af en toe, maar ik ben ervan overtuigd dat ik redelijk sterk in mijn schoenen sta.
De komende paar weken werk ik in een hostel in Cancun. En Cancun is absoluut een plek waar mensen komen om dingen te vergeten (of om in luxe all-inclusive 5-sterren resorts te vergeten dat er überhaupt een realiteit bestaat). Mijn eerste patiënt is een geval van obsessief liefdesverdriet. De eerste stap is vermoed ik het vernietigen van een laptop, de internetverbinding en voor de zekerheid alle mogelijke telepathieverbindingen. De tweede stap is alcohol. De derde stap is wat mij betreft het introduceren van een piepklein beetje zelfspot. Dat zou het leven van een heleboel mensen een stuk eenvoudiger maken..
Ik denk dat ik visitekaartjes moet laten drukken. ‘home away from home for the unstable’ ..
