Op de één of andere manier denk ik bij de hele dag in een vliegtuig zitten, niet aan de hele dag in de stralende zon naar een blauwe lucht zitten kijken. Toch is het zo! Misschien wel logisch? Weliswaar zit er (gelukkig) een raam, tussen mij en de rest van de wereld, maar mijn ziel wordt in ieder geval al een beetje bruin. Hoewel nu ik dat teruglees, dat helemaal niet wenselijk klinkt.
Ok, ik dwaal af. Ik zit nu inmiddels drie uur in het vliegtuig en ik durf te zeggen dat ik me al wel thuisvoel. Na een soepele stoelwissel (naar het raam met een lege stoel naast mij), een kleine vertraging en het op het nippertje krijgen van mijn minst en meest belangrijke reisitem, mijn make up en mijn vriendenboekje, ben ik helemaal geïnstalleerd.
Dat vriendenboekje heb ik uiteraard al uit en ik denk dat ik wel officieel de cry baby van het vliegtuig ben. Toen ik klaar was met huilen, voelde ik wel een lichte trots dat iedereen mij waardeert om mijn tomeloze ambitie en kennis van buitenlandse politiek en buitengewone natuurverschijnselen. Doet me absoluut goed!
Nu ik erover nadenk ben ik al best druk geweest. Ik heb al ruim een uur geslapen. Ik heb eten gekregen (en voor een groot deel laten staan omdat ik principieel tegen ben op zwemmend voedsel). En ik heb muziek geluisterd! Wel typisch (en lui) dat ik nog exact dezelfde muziek op mijn iPod heb staan, als toen ik vorig jaar op reis was. Dat terwijl ik toen al geconcludeerd had, dat ik meer melodramatische muziek nodig had! Al die gevoelens die opspelen, als je zielsalleen een 13-urige busreis aflegt, schreeuwen om jaren 80 powerballads, als Whitesnake, Tom Petty en Crowded House. Als je het mij vraagt tenminste, En dat doe ik voor het gemak maar even.
Ik denk dat ik dan nu maar afsluit met een korte omschrijving van de mensen om me heen, voor wanneer de film over mijn leven wordt gemaakt (klink ik nou alweer alsof ik bijna doodga? Sorry pap, bedoel ik niet zo!).
Dus om te beginnen met het belangrijkste, zit er niemand naast me. Ik houd wel van niemand en ben ook al best wel aan hem gehecht geraakt. Mijn niemand is uiteraard wel een man. Een hele mooie ook. Naast niemand, zit een hele vriendelijke man, die heel blij voor me was toen ik bij het raam mocht zitten en mijn dienblad heeft doorgegeven aan de fossiele stewardess, toen ik meteen na het eten in een diepe after dinner dip viel.
In de andere rij zit een kale man met een felrood hoofd en een bijpassende paarse polo en daarnaast zit een meneer met een ingegroeid nekkussen (zover ik dat vanaf hier kan zien tenminste). Hij ziet nu overigens dat ik hem observeer, tijdens het schrijven door, dus ik sla de laatste persoon op de derde rij maar over, voordat ik straks vechtend met het nekkussen door het gangpad rol.
Pfoe, ik ga denk ik mijn zonnebril maar eens opzetten. Of gewoon mijn ogen dicht doen. Of allebei. Wat een mogelijkheden zo hoog boven de wolken. Gelukkig mag ik nog 10 uur!
