San Francisco. De eerste dag was een klein beetje stressen, maar blijkbaar moet je geluk toch echt afdwingen. Status dag 2:
1. De start van een glansrijke carrière in hostelhousekeeping.
2. Een betaalbaar bed voor de komende maand
3. Een vriendje, die ene die ik de hele tijd al wilde
4. En.. KAARTJE VOOR BURNING MAN!
Volledig naïef en onvoorbereid, weet ik nota bene via Marktplaats het kaartje te bemachtigen. En ik mag mee met Pjotr en Jimmy. Nou ja, zij mogen met mij mee. Jimmy woont 90% van de tijd in een lsd/marihuana/belachelijk groot ego-geïnspireerde alternatieve werkelijkheid en heeft bovendien geen rijbewijs. Pjotr registreert liever nergens zijn naam, vanwege zijn illegale verblijfsstatus. Dus ik huur een auto: een prachtige Ford Focus, of soortgelijke auto. Bij het ophalen van de auto, besluiten we toch Pjotr als extra automobilist te registreren, omdat de gedachte aan het besturen van een auto in zijn algemeenheid en het besturen van een auto vol recreatieve substanties in het bijzonder, me toch wel de zenuwen bezorgt.
De volgende uitdaging zijn de boodschappen. Wat neem je mee op een 8-daagse kampeertrip in de woestijn? Er zijn uiteraard een aantal richtlijnen, zoals een stofbril, zonnebrandcreme en 5 liter water per dag per persoon. Ik heb me nooit een voorstelling proberen te maken van hoe 150 liter water eruitziet, maar ik en mijn Ford Focus zijn er behoorlijk van onder de indruk. Na daar een willekeurige hoeveelheid blikgroenten, knakworsten, noodles, bier, flessen wodka en willekeurige kampeerspullen aan toegevoegd te hebben, kijk ik tevreden met mijn benen op het dashboard uit over de oneindige Interstate richting Reno.
Nadat ik ook Reno af heb kunnen strepen van mijn ‘plaatsen waar ik nooit heen heb gewild, maar toch door toeval beland ben’-lijstje komen we eindelijk aan op Burning Man. Hoewel het gevoel van enthousiaste anticipatie veruit de boventoon voert, maak ik me ook een klein beetje zorgen. Niet over het overleven in een stoffig maanlandschap en ook niet over het feit dat ik een week lang niet kan douchen en toch met mijn net ontdekte liefde iedere nacht een tent mag delen. Ik maak me zorgen over mijn bijdrage aan de Burning Man-filosofie. Burning Man draait om samen alles eerlijk delen. Geld speelt op een kleine uitzondering daargelaten geen rol en iedereen deelt belangeloos zijn kunst, muziek, pannenkoeken, cocktails, tepelversieringen (speciaal van dikke, grijze, zwetende mannen voor wulpse, begeerlijke, jonge vrouwen) en ondergoedverzameling.
Ergens raak ik volledig in de war van deze gulle filosofie. Ik heb de afgelopen twee maanden geleefd op een budget van € 25 per dag, waarbij ik soms liever een maaltijd oversloeg dan meer dan € 25 uitgaf. Alle Burners lijken echter inkopen te hebben gedaan voor zichzelf, eventuele noodgevallen en de volledige Burning Man-populatie. Je moet best een rijke hippie zijn om bovenop je $400-entreekaartje aan deze overdaad mee te kunnen werken. Wellicht ben ik al te ver verkapitaliseerd en geïndividualiseert voor deze filosofie, maar ik voel me best comfortabel bij het betalen voor wat ik nodig heb. Dat betekent niet dat ik geen goed gevoel krijg bij het geven en krijgen van dingen. Maar wat moet ik nou precies met een in de vorm van het Burning Man-logo gecreëerd zaadje waar ik een onbekende plant mee kan groeien? En superlekker die gratis wafel, maar ik heb eigenlijk niet eens honger. Wat al deze dingen vooral bij me oproepen is een schuldgevoel over mijn gebrek aan voorbereiding en grote voorraad aan weg te geven spullen die niemand nodig heeft. Eén plek maakt me daarom iedere dag op Burning Man erg gelukkig. De plek waar ik mag betalen voor mijn koffie en zonder schuldgevoel op een kussen mag zitten.
En toch is ook mijn unheimische gevoel fantastisch. Hoe vaak krijg je de kans om een week lang in een parallel universum te mogen wonen, waar de regels volledig anders zijn en je het moet stellen zonder gemakken als stromend water en stofloze onderbroeken? Met kunst en expressiviteit overal waar je kijkt in een oneindig grote woestijn met een tijdelijke populatie van ’s werelds mooiste, ziekste, afwijkendste, meest drugsgemanipuleerde mensen. Het geeft je op zijn minst iets om over na te denken en het bezorgt zelfs menigeen een kleine psychose of ideniteitscrisis.
Burning Man eindigt voor Pjotr, Jimmy en mij in een Burning Man-waardig drama. Na een week van oplopende spanningen tussen Pjotr en Jimmy heeft Pjotr een besluit genomen. Jimmy mag nieuwe woestijnvrienden maken om mee naar huis te rijden. Ondanks gematigde protesten van mij en hevige protesten van Jimmy, staat zijn besluit vast. Een paar uur later rijden we weg zonder Jimmy en tot overmaat van ramp rijdt Pjotr semi-per ongeluk over Jimmy’s in de woestijnberm geparkeerde spullen heen. Met enige schaamte moet ik vaststellen dat Jimmy gelukkig waarschijnlijk net even aan het poepen is en Pjotr rijdt snel het kampeerterrein af.
Dat was Burning Man. Ik ben moe en voldaan en blij dat Jimmy niet achterin de auto zit. Terwijl de zon ondergaat rijden we de woestijn uit terug richting beschaving. Als na een paar uur de autoradio weer een frequentie vindt, klinkt ‘Free bird’ van Lynyrd Skynyrd door de speakers. Grijnzend moet ik vaststellen dat het leven niet heel veel beter wordt dan dit..
