Waar komt het eigenlijk vandaan? Dat romantische beeld van een schrijver die geïsoleerd in dat hutje op de hei tot zijn beste werk komt? Ik heb geen flauw idee. Ik kan me überhaupt weinig voorstellen bij isolement en al helemaal niets bij dat het inspirerend zou zijn. Ik ben bijna 33 jaar en heb nog nooit alleen gewoond. Ik kan heel goed alleen werken, maar dan wel het liefst met mensen om me heen. Anders word ik eenzaam en word ik gek genoeg afgeleid door mijn eigen eenzaamheid. Want je eenzaam voelen in de stad is onzin! Er zijn genoeg mensen en er is genoeg te doen. Snel te fixen die eenzaamheid, dus huppakee weg bij die computer en de stad in!
Maar wat als er gewoon niets en niemand in de buurt is? Vind je dan misère of juist ultieme rust? Ik ga het onderzoeken. Op het internet wemelt het van de oproepjes voor huisoppassers voor huis, tuin en huisdier. Riante villa’s in Frankrijk en Portugal. Schattige huisjes aan Italiaanse meren en afgelegen hutjes in de Spaanse bergen. Mijn agenda is flexibel en mijn geest zo mogelijk nog flexibeler, dus ik kan me prima voegen naar de wensen van excentrieke huiseigenaren.
Mijn oog valt direct op een huis in de middle of nowhere in Zuid-Portugal. Twee weken leven als kluizenaar met drie ezels. Drie ezels? Ja! Drie ezels, drie honden, twee katten, een moestuin en een boomgaard. Ik stuur meteen een bericht, want dit is wel het droomhuis. Hoe meer ik hoor van de bewoners hoe enthousiaster ik word. Volledig off the grid, water uit een bore hole, energie via zonnecollectoren en 100% klimaatneutraal! Zelfs het wilde zwijn dat onlangs de labrador ‘s nachts heeft aangevallen, kan mijn enthousiasme niet temperen. Het enige obstakel is de concurrentie van een mysterieus stel, dat keihard mijn droomhuis voor mijn neus weg kaapt.
Maar ik heb een missie en zoek vastberaden verder. Ik stuit op een Peaceful hideaway and horsecare in de Sierra Nevada in Spanje. Thuis voor een 53-jarige massagetherapeute en haar acht van mishandeling en verlating geredde huisdieren: twee paarden, drie honden en drie katten. Ze zoekt een vrouw – de katten zijn bang voor mannen – die niet of nauwelijks interesse heeft in de omgeving, negeert dat het prachtige Granada om de hoek ligt en het liefst de hele dag met de katten op schoot in de kamer zit. Ik ben verkocht. Smokey de kat poept bij voorkeur in bad, maar hoe erg kan dat zijn? Ik vind het hele scenario zo onvoorstelbaar en zo’n contrast met mijn stadse leven, dat ik dolenthousiast mijn vliegtickets meteen heb geboekt.
Dus place your bets! Heb ik volgende maand in alle rust 80 bladzijden geschreven of leer ik vast de verlammende eenzaamheid van een vrijgezel op leeftijd kennen? Wordt vervolgd…
