Zou ik nog iemand kunnen skypen in Nederland? Het is 00.15 uur Nederlandse tijd. Met tranen in mijn ogen probeer ik voor de vierde keer het WIFI-wachtwoord dat de Mexicaanse receptioniste zojuist in haar allermooiste Chinees heeft opgeschreven.
Vanuit de verte zie ik mijn kersverse reisgenoot Thomas geanimeerd een verhaal vertellen aan een klein publiek toehoorders. Aan hun lachende gezichten af te lezen, vermoed ik dat hij hen niet het verhaal vertelt dat hij mij vanmiddag tijdens onze busreis uit Cancún toevertrouwde.
Het begon allemaal met de vraag: ‘Wat zou jij doen als je wist dat je nog maar een paar jaar te leven had?’ Ik houd wel van die ‘wat als..’-spelletjes, dus gretig hapte ik toe. “Ik zou mijn baan opzeggen, mijn huur opzeggen, mijn leven opzeggen. Een belachelijk groot feest geven voor iedereen die ik ooit lief heb gevonden en met onbekende bestemming vertrekken en nooit meer terugkomen”.
“En wat als je niet weet of je binnen één jaar, 10 jaar of 20 jaar doodgaat, maar je zeker weet dat je niet oud zal worden?” Ik kijk opzij en zie dat dit gesprek alles behalve een spelletje is. Thomas vertelt dat hij de ziekte van Huntington heeft: een erfelijke hersenziekte die langzaam zowel je fysieke als je geestesgesteldheid aantast, totdat je er aan overlijdt.
“Wat zou je doen als je die ziekte zou hebben en een leuke jongen tegen zou komen? Zou je het vertellen voordat het serieus wordt? Zou je vertellen dat je binnenkort langzaam zal aftakelen en dat er een 50% kans bestaat dat je jullie toekomstige kind een afschuwelijke ziekte meegeeft. Of zou je de relatie eerst een kans geven?” Puur op instinct, zonder ooit over dit soort keuzes na te hebben hoeven denken, antwoord ik Thomas dat ik denk dat als er ooit een reden bestaat om egoistisch te zijn, dat dit er één is. Huilend zit Thomas naast me en ik kijk uit het raam om mijn eigen tranen te verbijten.
Apathisch zit ik nu, 3 uur later, naar mijn telefoon te staren. Waarom is Thomas al de derde persoon in mijn eerste 5 dagen op reis die me vertelt dat hij op jonge leeftijd dood zal gaan of bijna is gegaan? De eerste was Simon uit de VS: keelkanker, nog 2 tot 5 jaar te leven. De tweede was Marie uit Noorwegen: longkanker. Ternauwernood overleefd en moet nu op 23-jarige leeftijd functioneren met één long.
Als dit mijn eerste vijf dagen zijn? Wat betekent dat dan voor de komende drie maanden op reis? Terwijl ik me dit afvraag voel ik me schuldig. Waarom heb ik nou zelfmedelijden? Wat een luxeprobleem! Mensen met echte zorgen vertrouwen me blijkbaar en hebben het gevoel dat ze met me kunnen praten.
De tranen die inmiddels over mijn wangen biggelen denken er toch anders over. Ik moet ook mijn verhaal kwijt. En ik probeer nog maar een keer dat stomme wachtwoord..
