6 mei, 17.00 lokale tijd, Aeropuerto Internacional de Cancún. Wachtend op mijn backpack bij de bagageband staar ik zonder al te veel aandacht voor mijn omgeving voor me uit. Zo’n lange vlucht maakt me altijd enigszins stoicijns en in mezelf gekeerd.
De aanblik van mijn backpack doet me uit mijn gedachten opschrikken. Mooi! Ik ben er. Mijn spullen zijn er. Alles verloopt voorspoedig. Terwijl ik met de nodige inspanning mijn backpack om mijn rug hijs, kijk ik voor het eerst sinds 12 uur eens rechtt om me heen. Nog meer jonge meisjes moederziel alleen op dit vliegveld? Hoewel ik 26 ben, lijk ik mezelf soms nog steeds als klein meisje te zien. Andere mensen ook trouwens. Ik zie wel een paar meisjes van ongeveer mijn leeftijd. Geen van hen is alleen, Stiekem ben ik trots op mezelf.
Mijn Lonely Planet heeft mij in het vliegtuig verteld dat er twee manieren zijn om in het centrum van Cancún te komen. Een bus of een taxi. Klinkt logisch. De bussen gaan 2x per uur en taxi’s gaan uiteraard wanneer je maar wil. Dus ik wil een bus.
Zelfverzekerd loop ik het vliegveld uit en knal hard tegen een muur van hitte op. Ik had kunnen bedenken dat ik die trui beter uit had kunnen doen. Nu is het te laat, want die backpack gaat niet meer af voordat ik mag zitten. Ik begin te lopen en wordt onmiddelijk belaagd door een zwerm taxichauffeurs. Dapper prevel ik ‘No gracias, no gracias’. Maar waar is een bus? Waar is een bushalte? Waarom is het zo warm? Waarom heb ik een trui aan? Mijn zelfverzekerheid begint te smelten en dan besluit ik toch maar een taxi te nemen. Ik mag mezelf best wel een klein beetje verwennen na zo’n lange vlucht, toch?
In de taxi, turend uit het raam naar een strakblauwe lucht opgefleurd met palmbomen, word ik overspoeld door een golf van voldoening en tevredenheid. Ik ben in Mexico! Met een grijns van oor tot oor loop ik na een half uur mijn eerste hostel binnen. En na nog eens 10 minuten heb ik de eerste cocktail voor mijn neus staan. Mijn avontuur kan beginnen!
