Auw.. Wie heeft die drilboor in mijn oor gestopt? Langzaam maar zeker raak ik weer bij bewustzijn en realiseer me dat het drilboorgeluid een perfecte uitvoering is van de minstens 25 jaar oude airconditioning in mijn dorm.
Hoe laat zou het zijn? Met de nodige moeite weet ik mezelf om te draaien en mijn iPhone onder mijn kussen te vinden. 11:24. Hoe lang heb ik geslapen? De eerste flarden van herinneringen van de gebeurtenissen van een paar uur geleden, beginnen onder de muzikale begeleiding van de prehistorische airconditioning mijn hoofd binnen te dringen. Er was iets met een jongen.. Een zoen. Een val van een trap.. Een val van een trap? Voorzichtig voel ik of al mijn ledematen nog intact zijn. Oe ja, maar mijn dijbeen heeft duidelijk betere tijden gekend. Dat moet een flinke blauwe plek zijn.
Ik graaf verder in mijn geheugen. Ik herinner me het strand. En politie! Wacht, je mag helemaal niet op het strand zijn ’s nachts. Tenminste.. niet zonder het betalen van een zekere vorm van entrée aan meneer agent. En ik herinner me een zonsopgang. Een hele mooie, die ik nooit van mijn leven meer zal vergeten. In ieder geval dat ene beeld dat ik me nog voor de geest weet te halen niet.
Ik hoor stemmen vanuit de receptie. Wacht, die stem herken ik! Er was nog een jongen. En nog een zoen! Oh nee, ik moet heel nodig plassen, maar ik besluit dat het voor alle betrokken partijen beter is als ik in bed blijf liggen tot de stemmen verdwenen zijn.
Wat een bizarre avond moet het geweest zijn gister. Kon ik die overige 80% herinneringen ook nog maar ergens vinden..
