Het is alweer twee uur geleden dat we afscheid hebben genomen van Thomas op het busstation in Tulum. Thomas blijft nog een paar dagen. Dom, Stacy en ik zitten in de bus richting Chetumal, om daar de grens naar Belize over te steken.
Tevreden met mijn twee stoelen, zodat ik ook mijn rugzak een plek aan kan bieden, schuif ik de gordijntjes opzij om uit het raam te kijken. Mijn iPod speelt een album van Grizzly Bear, wat mij de gelegenheid geeft om mijn zonden van de afgelopen dagen te overdenken. 8 dagen Mexico. Het lijken wel 8 weken!
Volledig in gedachten verzonken merk ik nauwelijks op dat een grote auto met een soort kooi vol bewapende Mexicaanse politiemannen naast de bus is gaan rijden. Nieuwsgierig observeer ik het gebeuren en hoop dat dit niet betekent dat zo meteen onze bus aan een drugscontrole wordt onderworpen. Plotseling voel ik me ongemakkelijk. Ik mag dan volledig ongegeneerd door mijn raam deze mannen aanstaren, maar nu lijkt het alsof zij mij hetzelfde genoegen gunnen. Voorzichtig schuif ik de gordijnen weer een beetje dicht.
Op dat moment stopt de bus en stappen drie mensen de bus in. Even houd ik mijn adem in, totdat ik zie dat het drie doodnormale Mexicanen zijn die een plekje in de bus zoeken. Hoewel, doodnormaal? Ik hoop dat die boos kijkende gangster ergens anders gaat zitten. Met een vriendelijke glimlach haal ik mijn tas van de stoel als de jeugdige Al Pacino stil blijft staan naast mij in het gangpad. Dankbaar, althans daar ga ik dan maar van uit, gaat hij naast mij zitten en vraagt me of ik helemaal alleen op reis ben. Ik knik bevestigend en heb onmiddellijk spijt van deze hoofdbeweging. Na een korte stilte, laat de jongen me weten dat hij dat erg dapper vindt. Ik glimlach nog een keer en kijk maar weer uit het raam.
In Chetumal, een troosteloze deprimerende grensplaats, moeten we overstappen op een kleurig geschilderde oude Amerikaanse schoolbus die ons naar Corozal, Belize zal brengen. Bij de grens aangekomen, sleuren Dom, Stacy en ik onze backpacks uit de bus en gaan na uit Mexico gestempeld te zijn in de rij staan bij Migrations. Nadat eerst alle Belizeanen en Mexicanen aan de beurt zijn geweest, heb ik eindelijk het genoegen van een streng kijkende mevrouw mijn gewenste stempels te krijgen.
Snel haasten we ons weer naar buiten, want door alle positieve discriminatie van locals zijn we de laatsten. Enigszins verdwaald kijk ik om me heen. Stond onze bus niet meteen naast het witte Migrations gebouw? De bus is weg! Ik schiet in de lach en kijk grijnzend opzij naar Dom en Stacy. Stacy’s geterroriseerde blik doet me realiseren dat zij er niet de humor van in kan zien. Volledig in paniek, begint ze tegen Dom te jammeren.
Gek genoeg maak ik me niet zo’n zorgen. We zijn met zijn drieën. Het is nog minstens vier uur licht en het is een grensovergang! Ongetwijfeld komt er zo wel weer een nieuwe bus voorbij. Toch?
