Ik kan me zijn bezorgde blik nog goed herinneren.. “Pap, ik ga weer op reis. Alleen. Naar Mexico. Wellicht ook Guatemala. Misschien ook de rest van Centraal-Amerika. Mijn ticket is al geboekt.”
Soms weet je gewoon dat je bepaalde gedachten pas moet delen, als die gedachten al feiten zijn geworden. Die zorgelijke blik die vaders kunnen hebben, had maar zo mijn plannen waar ik zo enthousiast over was, om zeep kunnen helpen. “Ja, je hebt gelijk, Mexico is misschien wel erg gevaarlijk. Niemand wil 50 jaar vastzitten voor drugssmokkel of aangerand worden door een groep enthousiaste latino’s. Laat ik naar België gaan. Die Vlaamse frieten hebben toch ook een zekere culturele aantrekkingskracht.”
Maar je wilt niet altijd verstandig en zo veilig mogelijk leven. Ik in ieder geval niet. Na drie jaar vol verantwoordelijkheidsgevoel een fijne kantoorbaan te hebben gehad, was het voor mij tijd voor een nieuwe uitdaging. Ik wilde het tegenovergestelde van zekerheid en comfort en vooral nieuwe ervaring en avonturen.
Met een vliegticket, €4000,-, zonder plan, maar met een Lonely Planet, vloog ik op 6 mei naar Cancun, Mexico. Ondanks vage beloftes aan het thuisfront: “Ik zal niet naar Guatemala gaan. Dat is wel erg gevaarlijk.” “Ik zal ervoor zorgen dat ik nooit alleen reis.””Ik houd jullie van alles op de hoogte via mijn reisblog!”, was wat mij betreft alles mogelijk.
Hoe kon ik weten dat die keuze zo’n invloed zou hebben op al mijn gedachten, gevoelens en voorstellingen van hoe mijn leven eruit zou moeten zien?
