Hoe de dakloze man in het witte overhemd een Wall Street-bankier werd

Spreid de gekte!

Toegegeven, ik zit wellicht enigszins verloren alleen aan de bar als de jongen in het oogverblindende witte overhemd besluit dat één plus één twee is. Ik heb toevallig weinig anders te doen, dus ik besluit hem te verwelkomen met een spervuur aan geïnteresseerde vragen.

Al snel ontdek ik dat hij in Finance zit. Het woord Finance ontketent gemiddeld genomen weinig vlinders of anderszins beroering in mij, maar gelukkig weet hij zijn verhaal snel een verrassende wending te geven. Hij is op zijn 17^e zonder paspoort in zijn eentje naar de Verenigde Staten vertrokken. Hij staat als gemiddelde puber nog bij zijn ouders in het paspoort en dat is voor 2001 schijnbaar nog geen reden om iemand niet per vliegtuig af te leveren in New York. Eenmaal daar aangekomen is zijn spaargeld snel op en de vier jaar die volgen staan in het teken van honger, armoede, daklozigheid en op je knieën moeten voor een beetje liefdadigheid.

Eén knieval – zo stel ik het me tenminste voor – opent plotseling een nieuwe deur. Een grote deur in een hele grote wolkenkrabber op Wall Street. Hij krijgt een traineeship aangeboden en werkt een jaar lang zes dagen per week en twintig uur per dag. Andere aspirant-bankiers geven het op, besluiten een leven te willen of vallen dood neer, maar deze jongen haalt de eindstreep. Hij krijgt een baan aangeboden. Een dikbetaalde, prestigieuze baan op het beruchte Wall Street. Hij moet alleen nog even een kopietje van zijn paspoort inleveren bij P&O en dan is alles geregeld.

Zijn wereld stort opnieuw in. Hadden ze niet om een kopietje van zijn energierekening of van zijn favoriete afhaalmenu kunnen vragen? Hij heeft geen paspoort én geen verblijfsvergunning. Hij zal gedeporteerd worden en al zijn harde werk zal voor niets zijn geweest. Met betraande wangen biecht hij zijn verhaal op aan de man die hem ooit van de straat haalde. Hij is geen Amerikaan, maar een identiteitloze Nederlander. Een gelukzoeker die het geluk eindelijk dacht te hebben gevonden. De man strijkt over zijn hart en vervolgens over zijn portemonnee en koopt in de speciale Wall Street winkel voor mannen met geld en privileges een Greencard voor de jongen in het witte overhemd. De wereld om dit prachtig romantische vader-zoon moment stort tegelijkertijd ineen, want hoe heeft een dak- en identiteitloze Nederlandse tiener de machtige wereld van Wall Street kunnen binnendringen zonder dat de zorgvuldig geïnstalleerde alarmbellen waren afgegaan?

De jongen in het witte overhemd had het systeem gefopt en ik denk onder het genot van een slokje bier aan hoe die film ‘Catch Me If You Can’ met Leonardo DiCaprio ook alweer precies gaat. Tien jaar lang werkt de jongen op Wall Street en koopt hij onvoorstelbaar veel witte overhemden. Tot hij op een dag besluit dat het tijd is. Tijd om vakantie te vieren, tijd om een zeilboot in Italië te kopen en tijd om naar huis te gaan. Naar Nederland om ook hier na een tijdje op zoek te gaan naar een baan in zijn geliefde Finance. De gemiddelde Nederlander blijkt gek genoeg maar matig onder de indruk van zijn Wall Street – CV. Waar zijn zijn diploma’s en nog belangrijker: Waar is zijn verblijfsvergunning? Hij is nu immers geen Nederlander meer.

Wit overhemd heeft nu een midlevel baantje in Finance, studeert Finance in de avonduren en heeft gelukkig nu alle tijd om aan de bar zijn mooie verhalen te vertellen. Ik denk opnieuw aan Leonardo DiCaprio, drink mijn biertje op en verlaat de bar. Ik heb een sterk vermoeden dat het nooit meer dan mooie verhalen zijn geweest.