In ieders leven komt dat moment waarop je besluit al je meubels naar de kringloop te brengen. In dat van mij was dat moment zaterdag, waarop ik zondag begon met een zoektocht op Marktplaats naar een nieuw slaapkamerinterieur. Een eikenhouten kledingkast leek me een prachtig begin, dus maandag ging ik samen met Bart op avontuur naar Leusden waar mijn nieuwe aanwinst in het huis van een overleden oma op me stond te wachten.
Met mijn oude, sputterende Toyota Starlet gaan we om half drie op weg naar de Hornbach. Het plan extraordinaire is om daar alvast hout voor een nieuw bed te kopen om daarmee het recht op een gratis aanhangwagen voor twee uur te verzilveren. Na het hout bijeengesprokkeld te hebben, verzoek ik de kassamevrouw dan ook vriendelijk om zo’n prachtig trekexemplaar. “Heb je gereserveerd?”, vraagt ze kortaf. Ze kijkt me met samengeknepen ogen aan en de moed zakt langzaam richting mijn schoenen. “Nee, jullie website vertelde mij ook niet dat dat noodzakelijk was”. De boze mevrouw begint te zuchten en ik kijk naar de stapel gezaagd hout in mijn karretje. Ik zie mezelf al lopen met de balken op mijn schouders. Het zou niet de eerste keer in de geschiedenis zijn.
Ik zie mezelf al lopen met de balken op mijn schouders. Het zou niet de eerste keer in de geschiedenis zijn.
Het blijkt echter allemaal te horen bij het‘je-had-moeten-reserveren-maar-je-hebt-geluk’-toneelstukje en na vijf minuten zijn we de gelukkige huurders van een aanhangwagen, die voor wat betreft kwaliteit en onderhoudsniveau perfect in balans is met mijn auto. De twee weten samen nog pak en beet 60% van het noodzakelijke licht te produceren, maar we besluiten dat dat goed genoeg is. We hebben geen tijd te verliezen. De aanhangwagen moet binnen twee uur terug zijn.
Op weg naar Leusden zien we de files al samenpakken in de tegengestelde rijrichting en de nieuwslezer op de radio vertelt ons dat in verband met Pakjesavond de files vandaag extra vroeg ontstaan. Tot overmaat van ramp kom ik tot de ontdekking dat ik vergeten ben om contant geld te pinnen voor de kast, waarop ik bedenk dat ik via mobiel bankieren het bedrag ook gemakkelijk kan overmaken. Drie minuten later is de batterij van mijn telefoon leeg. Beduusd staar ik uit het raam en denk aan alle manieren waarop ik dit avontuur beter had kunnen aanpakken.
Het woord ‘trap’ echoot in mijn hoofd en ik denk aan de twee nauwe trappen in mijn eigen huis.
Eenmaal in de juiste straat aangekomen, treffen we het Marktplaats-exemplaar al op de oprit. De verkopers haasten zich naar buiten. “We hebben hem maar meteen buiten gezet toen we hem eindelijk van de trap hadden getild. Hij is zo zwaar! We hebben de buren nog moeten vragen om te helpen tillen”, vertelt de vrouw opgetogen. Ik lach afwezig en kijk naar de kast. Het woord ‘trap’ echoot in mijn hoofd en ik denk aan de twee nauwe trappen in mijn eigen huis. De trappen waar je al met de grootste moeite een kartonnen doos omhoog kan dragen. Ik wend me tot de verkoopster en zeg: “Ik ben helemaal vergeten geld te pinnen, dus ik moet zo even naar het winkelcentrum rennen om het je contant te kunnen betalen.” Zij stelt voor dat ik dat meteen even doe en ik zet het op een lopen richting de dichtstbijzijnde ING-automaat. Als ik omkijk, zie ik nog net hoe twee mannen en een jongetje van zes mijn loodzware verantwoordelijkheid in de aanhanger tillen.
Op de terugweg proberen we een plan te smeden dat nog enigszins logisch is in deze chaos. Sinterklaas heeft de reistijd voor de terugweg inmiddels verdubbeld en het is onmogelijk om de aanhangwagen nog op tijd terug te brengen. Schuldbewust bericht ik Bart zijn vriendin dat hij niet op tijd zal zijn voor het eten en lees de huurovereenkomst voor de aanhangwagen nog eens: ‘Indien de aanhanger te laat wordt teruggebracht zijn wij genoodzaakt een volledige huurtermijn in rekening te brengen’. Ik denk aan de €175 borg die ik heb moeten betalen en vraag me af hoeveel een huurtermijn kost. “Ok”, begin ik, “we rijden naar mijn huis, zetten de kast gewoon buiten op straat, brengen de aanhangwagen weg en dan ga ik me daarna pas zorgen maken over hoe ik dat ding in vredesnaam boven ga krijgen”.
Uiterst attent en vriendelijk glimlachend informeer ik naar de Sinterklaasplannen van iedere Hornbach-medewerker die ik tegenkom in de hoop dat de kosten voor de late terugkeer zullen meevallen.
Om zes uur, drie uur nadat we vertrokken bij de Hornbach, keren we er weer terug. Uiterst attent en vriendelijk glimlachend informeer ik naar de Sinterklaasplannen van iedere Hornbach-medewerker die ik tegenkom in de hoop dat de kosten voor de late terugkeer zullen meevallen. Na vier euro te hebben afgerekend stap ik tevreden in de auto. Nu de kast nog. Ik ontsla Bart van alle verdere verplichtingen, in de hoop dat Bas de ultieme oplossing voor mijn gestrande meubelstuk heeft. Als een meubelmaker de kast niet kan helpen demonteren, dan kan niemand het.
Een half afgezaagde kast met sterke omageur. Daar doe je het dan toch uiteindelijk allemaal voor.
Om half acht ’s avonds bij een temperatuur van -2 graden Celsius, staren we naar de monsterlijke kast op de stoeprand. Bas heeft er net een volle dag boomsnoeien in Den Haag opzitten en is buitengewoon gelukkig met de onverwachte verrassing die ik heb georganiseerd. Ik overweeg nog even de kast cadeau te doen aan de willekeurige gewillige voorbijganger, maar we besluiten hem toch de eerste trap op naar boven te tillen. Daarna zal hij echt uit elkaar moeten worden gehaald, want de tweede trap zal hij zeker niet redden, maar binnen is het in ieder geval warm. Ik had wellicht kunnen weten dat mijn inschattingsvermogen niet in topconditie was die dag, maar na tien minuten zwoegen stuiten we bovenaan de trap op het volgende probleem. De kast past niet door de deur naar de woonkamer en blokkeert nu op die ene vierkante meter bovenaan de trap op alle mogelijke manieren de toegang tot het huis.
Matig getroost door een diepvriespizza, zaagt Bas de sierboog van de bovenkant van de kast af, terwijl ik een bericht van de verkoper ontvang. “Is de kast goed overgekomen?” Ik kijk naar het verloren stuk versiersel op de grond en denk aan de overleden oma van de verkoper. Ik weet niets terug te sturen. Een uur later, om negen uur ‘s avonds staat de kast, minus sierboog, in volle glorie opgetuigd op mijn slaapkamer. Ik kijk een tijdje en adem diep in. Een half afgezaagde kast met sterke omageur. Daar doe je het dan uiteindelijk allemaal voor.
Wat leuk hoe je schrijft. Alsof je een verhaal aan het schrijven bent. Jouw verhaal natuurlijk. Hopelijk ga je veel plezier hebben met je nieuwe kast!
Dankjewel Denise!