Iedere ochtend als de wekker gaat om 8 uur flitst dezelfde gedachte weer door mijn hoofd. Hopelijk vandaag niet. Als ik de trap afloop, word ik enthousiast begroet door onze 7-jarige chocoladebruine labrador Zep. Ik stel het moment nog even uit. Sommige dingen kun je gewoon niet zien als je pas 10 minuten wakker bent. Als het half 9 is en Zep subtiel haar voorpoot op mijn been legt, weet ik dat ik het onvermijdelijke niet langer uit kan stellen. Ik moet haar uitlaten. Dat lijkt misschien onschuldig en alledaags, maar Zep draagt een afschuwelijk geheim met zich mee. Zep eet poep.
Zep beseft zelf ook dat het weerzinwekkend en ontoelaatbaar is, maar het is een verslaving die ze duidelijk niet meer onder controle heeft. Ook weet ze, zoals typerend voor elke verslaafde, haar afstotelijke gedrag vakkundig te verbergen. Een nietsvermoedende voorbijganger zal het niet direct opvallen, maar zodr a ze denkt dat niemand kijkt, hapt ze vol overgave in een berg keutels.
Ik herken die blik uit duizenden, als ze met haar snuit vol poep schuldbewust mijn kant opkijkt. Ze weet het. Ze schaamt zich, net zoals ik. Want waarom eet ze poep? Geven we haar niet genoeg eten? Is het een schreeuw om aandacht? Wat zullen mensen van mij denken als ze Zep haar drollenontbijt zien verorberen? Dat we haar verwaarlozen? Misschien wel dat we zelf het slechte voorbeeld geven!
Ze zeggen dat het normaal is. Het heeft zelfs een wetenschappelijke naam, zo normaal is het. Coprofagie, naar het Oud-Griekse kopros voor ontlasting (aldus Wikipedia) . Vraatzucht of imitatiegedrag ligt ten grondslag aan de drollenpret en labradors zijn hier bovengemiddeld vaak het slachtoffer van.
Iedere dag is een strijd, maar langzaam maar zeker leren we er mee leven. We doen nog steeds alles om Zep te helpen, maar we proberen haar te zien als meer dan een vies poepmonster. Momenteel krijgt ze een zeewierdieet en als dat niet aanslaat, zullen wij opnieuw een serieus gesprek van mens tot hond met haar aangaan.
We halen een schamele troost uit het idee dat we niet alleen staan en in de nabije toekomst hopen we een Coprofagiestichting op te richten, om meer aandacht te vragen voor deze stinkende problematiek. De wetenschap omtrent dit onderwerp staat nog in zijn kinderschoenen en de eerste stap zal het doorbreken van de taboesfeer zijn. Tot die tijd zullen wij de dagelijkse walk of shame met Zep trotseren.
