Even een zwak moment en je bent crimineel

Spreid de gekte!

Het begint relatief onschuldig op een zaterdagavond in de sportkantine. ‘Heb je ooit iets strafbaars gedaan?’ Ik ben 15 jaar oud en we zijn net naar een nieuw millennium verhuisd. Ik heb zelfs nog nooit een pakje kauwgom gestolen, maar nieuwsgierig ben ik wel. Vooral omdat ik een beetje verliefd ben op de jongen die mij zonder een spoortje humor deze vraag stelt. Hij vertelt een geheim plan te hebben waar ik misschien een buitengewoon belangrijke rol in zou kunnen spelen.

De volgende dag sta ik enigszins ontheemd in de vers gevallen sneeuw in het bos. Voordat ik meer mag weten over de achterliggende motieven van het object van mijn puberale affectie, moet ik mezelf aan hem bewijzen. Laten zien dat ik zonder vragen bevelen op kan volgen. Ik heb geen idee waar hij het over heeft. De uitnodiging voor een boswandeling had gisteren veelbelovend geklonken. Zijn donkere ogen kijken me verre van belovend aan, als hij zegt: ‘Ren naar de andere ingang van het bos. Ik wacht daar op je.’ Zonder dat ik de kans krijg te protesteren, verdwijnt de bagagedrager waarop ik zojuist gearriveerd ben tussen de bomen. Witte vlokjes dwarrelen om mijn verwarring, terwijl ik mijn rechtervoet moeizaam uit de sneeuw trek. Hij verwacht toch niet dat ik nu op commando ga hardlopen?

Twee uur later bij de fruitautomaten in de lokale kroeg krijg ik, ondanks mijn ernstige gebrek aan toewijding, de dirty details van het masterplan.  Stikstof, wat zijn geheime codenaam blijkt, bevindt zich in een vergevorderde staat van voorbereiding om de lokale Albert Heijn te overvallen. ‘De supermarkt?’, vraag ik lachend, maar Stikstof blijkt bloedserieus: ‘Je bent al gezakt voor je loyaliteitstoets, wil je dat ik iemand anders zoek?’  Geschrokken pers ik mijn lippen op elkaar en mijn gezicht in de plooi. Stikstof vertelt verder.

Hij heeft me geselecteerd omdat ik niet bang lijk en omdat ik werk als vakkenvuller bij de bewuste Albert Heijn. Mijn taak – mits ik me kan gedragen – zal zijn om me bij sluiting te verstoppen en op te laten sluiten in het magazijn. Het magazijn is niet beveiligd met een alarm en vanaf die plek zal ik van binnenuit de deur open kunnen doen voor mijn twee handlangers. Een grijns speelt voor het eerst deze middag rond zijn lippen. ‘Kalium, die zul je nog wel ontmoeten, regelt guns, voor als bezorgde burgertjes de held uit proberen te hangen.’ Terwijl ik mezelf al met een semiautomatisch wapen tussen de groenteconserven zie rennen, wordt het verhaal met de minuut ongeloofwaardiger.

De derde handlanger, die nog geen scheikundige stof toebedeeld heeft gekregen, zal op de uitkijk staan op het dak tegenover het magazijn. Als het winkelalarm afgaat, hebben we acht minuten om bij de kluis in de winkel te komen, die te kraken en nog op tijd weg te komen, voordat de politie arriveert. De alarmbellen in mijn eigen hoofd gaat ook af. Hoe weet hij dit allemaal en hoe gaan ze dan die kluis kraken? Terwijl ik probeer te bedenken waarom je in vredesnaam zo’n bizar verhaal zou verzinnen, loopt hij naar de bar om nog wat te bestellen. Heel even denk ik dat hij me misschien leuk vindt, tot hij een minuut later terugkomt met maar één glas cola.

Dagen gaan voorbij en terug op school lijkt een overval op de Albert Heijn met de minuut belachelijker. Stikstof hangt gewoon als altijd rond bij zijn vrienden en wapens of andere gevaarlijke scheikundige stoffen zijn in geen velden of wegen te bekennen. Ik ben het al bijna weer vergeten, als ik plotseling inloggegevens voor een besloten forum in mijn Hotmail tref. Mijn ouders zijn nog niet thuis, maar toch sluit ik voor de zekerheid de deur van de computerkamer. Mijn ogen scannen het scherm en mijn handen besturen klammig de muis. Het is geen grap. Dit zijn de inloggegevens voor Fosfor. Fosfor, die zich ongemerkt op moet laten sluiten in een magazijn na werktijd. Fosfor, Silvie, ik. De website bevat gedetailleerde plannen, inclusief plattegronden en discussies die al maanden gaande zijn. Het bekende blauwe logo danst voor mijn ogen. De Albert Heijn! Ik schiet weer in de lach, maar het geluid van mijn lach klinkt gek en nerveus. Zelfs het topic voor de tropische laylow-vakantie is al aangemaakt. Ik sta op, loop naar de spiegel in de badkamer en kijk naar mezelf. Mijn roze geverfde haren beginnen alweer uit te groeien en mijn mascara zit op meer plekken dan de bedoeling was. Ik slaak een diepe zucht en zeg hardop tegen mijn spiegelbeeld.

‘Wie had dat gedacht? Je gaat de Albert Heijn overvallen…’