Een goede voorbereiding is het halve werk. Ik ben onderweg naar een afspraak met mijn droomopdrachtgever: Een man die een zeilreis om de wereld maakte ter ere van zijn overleden vrouw en daar een boek over wil laten schrijven. Ik ben ruim op tijd, heb een keurig portfolio in mijn tas en draag een panty zonder ladders. Dit kan niet misgaan, denk ik nog, terwijl Google Maps mij vertelt dat De IJsbreker in Amsterdam Noord ligt. Aan de overkant van ‘t IJ manoeuvreer ik mijn ov-fiets door de menigte. Mijn ogen flipperkasten fanatiek tussen de brij van fietsers en het blauwe bolletje op mijn telefoonscherm. Ik probeer net een stukje uit te zoomen als een klap tegen mijn trapper me met een rotvaart op de grond smijt. Verbaasd en bloedend kijk ik achterom naar het rode paaltje dat schuldig blijkt aan mijn neergang. Godschristus, hoe krijg ik dat voor elkaar?
Terwijl kundigere mede-fietsers bezorgd voor mij stoppen, graai ik mijn telefoon, tas en laatste restje waardigheid van het fietspad. ‘Nee hoor, het gaat prima.’ Ik staar naar mijn geschaafde handpalmen en gescheurde panty. Als ik opschiet kan ik nog het bloed van mijn handen wassen en een pleister vragen, voordat die man er is. Tien minuten later ligt mijn bestemming aan mijn rechterhand en ben ik officieel verdwaald. Nergens een café, restaurant of zelfs een parkbankje te bekennen. Ik wil net een stukje verder fietsen, als mijn oog valt op een groot bord: ‘Basisschool De IJsbreker.’
Wat?! Een school? Vliegensvlug zoek ik opnieuw ‘De IJsbreker’ op Google Maps en voeg er dit keer ‘café’ aan toe. Weesperzijde centrum, 18 minuten fietsen. Shit, shit, shit! Ik haal diep adem en spring weer op de fiets. Gelukkig was ik een kwartier te vroeg. Als ik een beetje doorfiets, kom ik nog precies op tijd. Hijgend weet ik mijn fiets nog net op een vertrekkende veerboot te krijgen en ik haal ik mijn telefoon tevoorschijn om mijn nieuwe route beter te bekijken. Het apparaat licht nog heel even op, voordat het scherm donker wordt. Verwoed druk ik op zoveel mogelijk knoppen. Hoe kan dat? Ik had nog 60% batterij! Ik heb Amsterdam pas ontdekt in een tijd, waarin het niet meer noodzakelijk was om straten te onthouden. Ik heb nu geen idee hoe ik moet fietsen!
Gestrest vraag ik de weg naar De IJsbreker aan een meisje dat eruit ziet alsof mijn dag haar nooit zou overkomen. Ze geeft me een uitleg waarvan ik weet dat ik hem nog vele malen opnieuw zal moeten vragen. Tevergeefs probeer ik mijn telefoon weer aan te krijgen. Bellen dat ik wat later ben, zou wel zo vriendelijk zijn. Zoekend en vragend fiets ik door Amsterdam en kom tot de verrassende conclusie dat iedereen bijzonder behulpzaam en attent is. Het is bijna gezellig en ik neem me voor om onder betere omstandigheden nog eens de weg kwijt te raken.
Ruim een half uur te laat loop ik eindelijk Café-Restaurant De Ysbreeker binnen. Mijn afspraak zit godzijdank nog te wachten. Zijn overhemd, spencer en glimmende schoenen vormen een schril contrast met mijn innerlijke en uiterlijke warrigheid. Ik mompel iets over een toerist die tegen me aan is gebotst en excuseer me, voor hij me de bloedende hand kan schudden. In het toilet kijk ik naar mijn verwilderde spiegelbeeld en haal diep adem. ‘Gewoon doen alsof je normaal bent.’
Om 17.00 uur ’s middags zit ik uitgeblust, gedesillusioneerd en klaar met de dag in de trein. De afspraak is best oké verlopen, maar dit lijkt me niet een dag waarop ik successen behaal. Alhoewel? Ik heb net mijn telefoon weer aan de praat gekregen, als er een schermvullende penis in beeld verschijnt. Of ik wil accepteren of niet. AirDrop voor de iPhone: eenvoudig, razendsnel én educatief. Ik kijk even om me heen wie er bij dit gigantische exemplaar zou kunnen passen, maar besluit snel dat het leven best geheimen mag hebben. Aangekomen op Utrecht Centraal zeg ik de rest van mijn afspraken voor die dag af en ga direct naar huis. Morgen ga ik gewoon weer zonder verwachtingen op pad.
